Eksiklik!

Insanda, su eksiklik hissi hic bitmez degil mi? Bir seyler istersiniz, elde edince, baska bir eksiginiz ya da ihtiyaciniz belirir birden. Demek ki insan evladi doyumsuz; basardikca daha fazlasini istiyor. Bende ise tersine isliyor surecsu siralar. Yavas yavas isteklerim azaliyor; hatta cogu zaman hic bir sey istemiyorum. Can sikintisi desen degil, depresyon da degil, ergenlik desen ulan ergenligimiz mi kaldi; sunun surasinda 30 yasa 2 sene kaldi. Oyle notr, oyle ruhsuzum ki, bos bos bakiyorum cogu zaman, renksizim su siralar. "Eeeee ne lan peki sikintin!!!!!" diye kiziyorsunuz onu da biliyorum. "Ne bileyim lan ben duduk!!!!" demekten kendimi alamiyorum iste o sirada. 

Aklimda tek bir sey var cogu zaman. Gorebilmek, dokunabilmek, hissedebilmek; alir ruhsuzlugumu belki de ama kim bilir. Ne guzel demis cem ali "gormek istiyorum, duymak istiyorum" diye sarkisinda. Duslemek guzel sey tabi ama; gercegine dokunmak, onu koklamak varken yerini tutmuyor. Ustelik orda oldugunu da bilince, daha da sikintili olmuyor mu dusler? Ulan cok mu duygusallasiyorum yaslandikca :D