2010 yazinda, diyarbakirda cektim bu fotografi. En sevdigim fotograflarimdan birisidir. Moralim ne zaman bozulsa, ya da herhangi bir seye uyuz oldugumda, bu fotografi acarim hemen. Cunku; ne zaman baksam bu fotografa, mutlu oluyorum. Yuzumde hemen bir gulumseme beliriyor arkadas. Cocuklarin yuzlerindeki o dogal gulumseme beni de mutlu ediyor. Gercekler, ordalar biliyorum; belki arada kavga ediyorlar, aralarinda, turkce ya da kurtce kufrediyorlar birbirlerine ama; nasil da sarilmislar, yapismislar birbirlerine (ustelik ben soylemedim boyle yapmalarini). Arkadaslik boyle bir sey iste. Beni asil mutlu eden de budur belki de. Kendi cocuklugum gelir hep aklima baktikca. Bugun cocuklugumdan beri birlikte oldugum (yaklasik 20 senedir) arkadasim ozgurle oturup, cocuklugumuzdan bahsettik, cok eglendim anilarimiz canlaninca; ondan heralde, aklima geldi koydum bu fotografi. Hep gulerim bu fotografa baktikca. Umarim bu cocuklar da hep gulerler cunku; ben hep gulduklerini hayal ederek bakiyorum bu fotografa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder